Toen Jan-Hylke de Jong tien jaar geleden als ondernemer begon, ontdekte hij hoeveel voldoening het hem gaf om mensen met wie het even niet zo goed ging, aan het werk te kunnen zetten in zijn bedrijf. Een voorrecht als werkgever, want op die manier kun je ze hulp bieden, zonder dat het liefdadigheid is: zij helpen jou óók. Het begon spontaan, met iemand uit zijn directe omgeving, waarna het een aantal jaren zoeken was naar de juiste aanpak. Die zoektocht, zegt De Jong, leverde ‘de nodige leermomenten’ op. Maar hij gaf niet op en tegenwoordig loopt bij Fenicks, dankzij een geolied contact met het UWV, het ‘inclusief werkgeven’ op rolletjes. Van de vijftien werkplekken zijn er drie structureel beschikbaar voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.
Doeners en denkers
Fenicks, ‘het CBS van de erfgoedsector’ zoals De Jong zijn onderneming omschrijft, is gespecialiseerd in het verzamelen en analyseren van gegevens over monumentale gebouwen, van kerken en kloosters tot oude boerderijen en landhuizen. Dat gebeurt zowel in het veld, door ze te fotograferen, als online, met behulp van datamining. De mensen die elke dag met camera-auto’s op weg gaan noemt De Jong de ‘doeners’. De ‘denkers’ werken het liefst op kantoor achter hun computer. Onder hen mensen die soms razend intelligent zijn, zegt De Jong, (‘veel slimmer dan ik’), maar door allerlei tegenslagen uit het arbeidsproces zijn geraakt.
Van angstgevoelens naar aansturen
Een van hen is nu een hooggewaardeerde data-analist met een vast contract. De Jong: “Toen ze bij ons binnenkwam, overheersten bij haar angstgevoelens. Voor het sollicitatiegesprek was iemand met haar meegekomen om voor haar het woord te doen, omdat zelf spreken soms niet lukte. Nu heeft ze haar eigen specialisme binnen het bedrijf en stuurt ze ook collega’s aan.”
Volwassenwording
Behalve successen heeft Fenicks als inclusieve onderneming in het begin ook minder goede ervaringen gehad. Dat kwam vooral, aldus De Jong, doordat de detacheringsbureaus waar hij zijn medewerkers van betrok, te weinig expertise hadden als het ging om medewerkers met een arbeidsbeperking. Vooral zonde voor de mensen zelf, die met een goede coaching veel beter hadden kunnen functioneren. “Dat inzicht hoorde bij onze volwassenwording.”
Opbloeien
De ommekeer kwam een jaar of vier geleden toen een consulent van het UWV in Haarlem De Jong actief opzocht en wees op het bestaan van jobcoaches, die het re-integratieproces van iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt vergemakkelijken en zo lang als nodig ondersteunen. ”Sindsdien lukt het heel goed en gaat het wiel steeds sneller draaien. Mensen bloeien hier op in een paar weken tijd.”
